Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. De koers waar het allemaal om draait is daar. La Grande Boucle, de Tour de France. Drie weken lang nervositeit, koersen op het allerhoogste niveau en met de beste renners. Onderstaand bekijken we hoe de tweede week daar verliep.
Jumbo-Visma en Wout van Aert hadden tot daar zowat de hele Tour gedomineerd en waren nog niet meteen van plan om daarmee te stoppen. Tadej Pogacar had dan wel de gele leiderstrui overgenomen van onze landgenoot, later in deze week zou blijken dat de Nederlandse formatie een geweldig plannetje klaar had om de Sloveen terug een trapje lager te duwen. Maar beginnen deed de tweede week met opnieuw een nummertje van Van Aert.
KLASSIEKE MAN PT. 1
Dit keer niet met een monumentale solo zoals in Calais, maar kon hij zijn overmacht toch alweer demonstreren. In een rit die voor het overige weinig om het lijf had. Drie vluchters met Mattia Cattaneo, Fred Wright en Frederik Frison kregen een minimale voorsprong van zo’n drie minuten en werden vervolgens logischerwijs opgeraapt op enkele kilometers van de streep. Jumbo-Visma wou zijn kopman Van Aert immers nog weleens verwennen met de finish een Lausanne.
Een licht oplopende aankomst, op maat gesneden voor de Kempenaar dus. En dat mocht ook blijken. Michael Matthews zette fors aan, Van Aert leek zelfs nog even ingesloten te zitten, maar kwam er op zo’n 150 meter van de meet toch verschroeiend uit en won met sprekend gemak. Tadej Pogacar maakte de top drie compleet.
JUNGELS PAKT ZIJN EERSTE
Ritoverwinning nummer twee zo voor Wout van Aert, waar van enige decompressie de dag erna evenwel weinig of niets te merken was. Nadat er eerst kilometers lang was geprobeerd om een vluchtgroep op poten te zetten, lukte dat na zo’n kleine 50 (!) kilometer dan toch. Daarbij eerst nog geen Van Aert, maar wel klinkende namen als Thibaut Pinot, Warren Barguil, Lennard Kämna, Bob Jungels en Jasper Stuyven. Voor hem zou deze rit echter al snel te zwaar blijken. Deze mannen kregen iets later het gezelschap van onder meer Van Aert en Benoît Cosnefroy, zo was de vlucht dan toch eindelijk een feit.
De winnaar bleek achteraf ook uit deze groep te komen. En dat na een fantastisch nummer. Op de Col de la Croix ging Jungels ervandoor met Pierre-Roger Latour, die hij in de afdaling ook meteen achterliet. De Luxemburger bleek ontketend en stoomde door richting aankomst. Na een solo van een dikke 50 kilometer mocht Jungels zich meer dan terecht op de borst kloppen. Pinot strandde op een tweede stek. Bij de klassementsmannen bleef het al bij al rustig.
KLASSIEKE MAN PT. 2
Ook in rit 10 kregen we net als daags voordien – en nog wel enkele keren in deze Tour – een erg nerveus wedstrijdbegin. Het duurde dan ook weer even vooraleer zich een kopgroep kon vormen, die uiteindelijk volgepakt zou zitten met klassieke types. Dylan van Baarle, Mads Pedersen, Alberto Bettiol, Christophe Laporte, Wright, Magnus Cort Nielsen: allemaal waren ze van de partij. En waar het begin van de etappe enerverend bleek te zijn, kon dat recht evenredig worden gesteld over de finale. Bettiol stak het vuur aan de lont, maar kreeg wel heel ongelukkige tegenstand. Namelijk die van demonstranten waardoor de koers even werd stilgelegd. De Italiaan kreeg zijn voorsprong terug, maar de benen hadden stilgelegen.
Even later kreeg hij het gezelschap van Georg Zimmermann, Luis Léon Sánchez, Wright, Benjamin Thomas, Matteo Jorgenson, Van Baarle, Cort en Simone Velasco. Vervolgens kregen we een spervuur aan aanvallen, waar Sánchez effectief kon wegblijven. Van Baarle, Jorgenson en Nick Schultz kwamen er echter weer bij, maar keken teveel naar elkaar in de laatste 500 meter, waardoor Cort Nielsen nog kon komen aansluiten. Met de laatste restjes die in zijn benen zitten nam de Deen – die ook het openingsweekend al had gekleurd - het cadeau in dank aan.
DE VAL VAN DE MEESTER
Na enkele etappes voor de vluchters, was het tijd voor de klassementsmannen om de boel nog eens flink op te schudden. De rit naar de Col du Granon zou uiteindelijk memorabel blijken en dat hadden we ten volle te danken aan een meesterwerk van Jumbo-Visma. Niet verwonderlijk begon het allemaal bij Van Aert, die zowaar Mathieu van der Poel mee in zijn wiel kreeg. Het zou voor de Nederlander wel zijn zwanenzang blijken, want later in de rit gaf ‘Matje’ er de brui aan.
Een ruime kopgroep vormde zich, maar onze blik ging toch al snel naar wat er zich in de achtervolging allemaal afspeelde. Op de Galibier begon Jumbo-Visma immers echt aan het uitgetekende plan, waar Primoz Roglic en Jonas Vingegaard slag om slinger demarreerden. Pogacar werd zo flink onder vuur genomen, maar de Sloveen kon tot dan alle aanvallen beantwoorden. Later in de etappe zou hij deze inspanningen wel nog flink bekopen.
Op de slotklim van de Col du Granon deed Nairo Quintana een gooi naar etappewinst, waarna ook Romain Bardet zijn kans had geroken. Een tevergeefse poging van het duo, want Vingegaard bleek helemaal ontketend. Het eerdere beukwerk van Jumbo-Visma wierp daar zijn vruchten af, want Pogacar viel compleet door de mand. Hongerklop, zou achteraf blijken. De Sloveen werd op bijna drie minuten gereden door Vingegaard, die naast het pakken van de etappewinst ook de gele trui overnam.
PIDCOCK VLIEGT
Zo kregen we op dag 12 van deze Tour een nieuwe leider in Vingegaard en mocht deze in het gele plunje ook de iconische rit naar Alpe d’Huez aansnijden. Meteen ook een uitgelezen kans voor Pogacar om wat tijd terug te winnen. De renner van UAE ondernam talloze pogingen op de slotklim, maar Vingegaard weigerde ook maar één duimbreed toe te geven. In de strijd om de eindwinst bleek de Alpe dan ook geen beslissende rol te gaan spelen. Andermaal was het immers een rit die was weggelegd voor de vluchters.
Een vlucht die Tom Pidcock in eerste instantie evenwel had gemist. In de afdaling van de Galibier – die dus voor een tweede dag op rij werd aangedaan – pakte de Brit echter uit met een fenomenaal nummer. Pidcock vloog naar beneden en snelde in geen tijd tot bij de kopgroep.
Nog een opvallende naam aan het front: Chris Froome. Niet meer zoals in zijn beste dagen, maar de viervoudige Tourwinnaar bleek toch nog niet helemaal versleten te zijn. Froome moest evenwel genoegen nemen met een derde plaats, want Pidcock ontbond op Alpe d’Huez andermaal zijn duivels. Zo pakte die dan ook zijn mooiste zege uit zijn carrière tot nog toe, Louis Meintjes werd een knappe tweede.
KLASSIEKE MAN PT. 3 & 4
Rit 13 leek op voorhand spek naar de bek te zijn voor de sprinters. Echter draaide de rit naar Saint-Étienne helemaal anders uit. Dat had veel te maken met een valpartij van Caleb Ewan, waardoor er met Lotto Soudal een ploeg minder was om de vluchters binnen schot te houden. Team BikeExchange zette op het laatste klimmetje nog alles op alles voor Dylan Groenewegen, maar hun inspanningen kwamen jammerlijk te laat. De vogel was gevlogen.
Zeven vogels om precies te zijn, met Jorgenson, Filippo Ganna, Hugo Houle, Pedersen, Quinn Simmons, Wright en Stefan Küng. Die laatste zou nog afhaken, maar de overige zes konden strijden om de dagzege. Met een snelle man als Pedersen bij het ensemble was het voor de anderen zaak om weg te geraken. In tegenstelling was het evenwel de Deen zelf die ten aanval trok, enkel Wright en en Houle pikten nog aan. In de sprint stond er vervolgens geen maat op de Deen en mocht Pedersen eindelijk pronken met welverdiende etappewinst.
Zo kenden we in deze week inmiddels al drie etappezeges van klassieke renners – hoewel de aankomsten zeker niet altijd voor hen waren weggelegd – en ook op zaterdag 16 juli was het opnieuw van dat. Andermaal niet bepaald op een finish voor klassieke mannen, maar stond de uiteindelijke winnaar wel onder dit synoniem gecatalogeerd. Dat volgde allemaal na de zoveelste nerveuze openingsfase, waar het opnieuw erg lang wachten was op het vormen van een kopgroep. Dat werd uiteindelijk een groot gezelschap met jongens als Bettiol, Matthews, Neilson Powless en Simmons. Die eerste twee zouden nog voor een grote portie spektakel zorgen.
Op zo’n 50 kilometer van de meet gaf Matthews er een eerste snok aan waardoor de kopgroep ongeveer gehalveerd werd. Die zetten zo koers naar de slotklim van tweede categorie, waar de Australiër een tweede bom dropte en even op weg leek naar de overwinning. Tot plots Alberto Bettiol op stond uit de doden en op en over de renner van BikeExchange ging. Zege zo binnen handbereik voor de Italiaan, maar had die zich klaarblijkelijk toch wat overzet in zijn inspanning. Tegelijkertijd toonde Matthews zich erg veerkrachtig en keerden de rollen nogmaals om. Dit keer definitief, Matthews mocht zegevieren op het vliegveld in Mende. Bettiol bolde als tweede over de streep, Pinot als derde.
TOUR KLEURT GEEL (EN GROEN)
Met een ijzingwekkende finale als deze trokken de renners de derde week van de Tour in, die uiteindelijk meer dan ooit geel zou kleuren, al viel de groene tint ook zeker niet te versmaden. Hoe dat allemaal tot stand kwam lees je hier morgen om klokslag 12.00 uur! Tot dan!
