We kunnen gerust stellen dat het voorjaar van 2024 hét voorjaar was van Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar. Dat heeft iedereen de voorbije weken wel kunnen zien. Samen wonnen ze drie van de vier monumenten, terwijl Mathieu ook ploegmakker Philipsen nog aan de zege hielp in Milaan-Sanremo.
Maar we kunnen deze kampioenen uiteraard niet meer afschilderen als revelaties, gezien hun grote staat van dienst en de algehele verwachting dat ze overal op de afspraak gingen zijn. Datzelfde geldt voor andere kleppers zoals Mads Pedersen of Jasper Philipsen, ook mannen van wie je op voorhand kon zeggen dat ze dit voorjaar zouden kleuren.
In deze lijst kijken we dan ook naar de renners van wie bij de start van het voorjaar niet al te veel werd verwacht, of toch zeker niet datgene dat ze hebben gepresteerd. Dé revelaties van de klassiekers dus. Wij vonden tien namen die deze eervolle vermelding zeker waard zijn.
Nils Politt
En dan moeten we tóch beginnen met wat je een gevestigde waarde kan noemen. Maar toch. Wie had op voorhand gedacht dat Nils Politt derde ging worden in De Ronde van Vlaanderen, vierde in Parijs-Roubaix en zevende in de E3 Saxo Classic? Daarnaast wist de Duitser ook steeds de wedstrijden mee te kleuren in zijn debuutseizoen bij Team UAE. Die overstap heeft hem duidelijk geen windeieren gelegd.
Tim Wellens
Datzelfde kan worden gezegd van Tim Wellens, al is hij intussen al aan zijn tweede seizoen bezig bij de ploeg uit de Emiraten. Echter heeft hij er daar dit seizoen klaarblijkelijk nog een tandje bijgestoken. Tweede in Kuurne en vierde in de E3, waarna hij met een 12de plaats in De Ronde en een 15de stek in Roubaix ook zijn beste noteringen ooit liet optekenen in de twee grootste kasseiklassiekers.
Oliver Naesen
Nog een Belg die zichzelf lijkt te hebben heruitgevonden. Naar eigen zeggen mede door het vermijden van selder. Een eerder atypische reden, maar het lijkt wel te werken. Het beste voorjaar van Naesen in jaren die wie weet volgend jaar toch zomaar eens die ene grote klassieke zege zou kunnen pakken.
Gianni Vermeersch
Laten we dan maar meteen overgaan naar de derde en laatste Belg in dit rijtje. Eentje die de afgelopen weken al heel wat te vieren had, zij het dan door het succes van zijn ploegmakkers. Maar wat Gianni Vermeersch voornamelijk in De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix liet zien was werkelijk indrukwekkend. Mathieu van der Poel kon ten volle profiteren.
Toms Skujins
Voor Parijs-Roubaix pastte de Let, maar in de Vlaamse klassiekers wist Skujins danig te imponeren. In De Omloop Het Nieuwsblad moest zelfs Wout van Aert naar adem happen bij zijn aanval op de Berendries. Zijn knappe voorjaar zag de renner van Lidl-Trek bekroond met een tweede plaats in Strade Bianche, al is dit uiteraard geen kasseiklassieker. Het toont wel meteen de veelzijdigheid van deze renner aan.
Luca Mozzato
En dan gaan we over naar enkele jonge parels. Hoewel. Tot die categorie kan Luca Mozzato nog bezwaarlijk worden benoemd. De Italiaan van 26 had er al enkele mooie ereplaatsen opstaan in de kleinere klassiekers – genre Le Samyn – maar schoot vorige maand verrassend wel de hoofdvogel af in de Bredene-Koksijde Classic. De grootste verrassing kwam er evenwel in De Ronde van Vlaanderen. Mozzato werd daar zowaar tweedes, tot verbazing van velen.
Laurence Pithie
Als we het echt over witte merels moeten hebben die dit voorjaar al hebben gekleurd kunnen we uiteraard niet om Laurence Pithie heen. De echt fraaie resultaten bleven dan wel uit, maar de Nieuw-Zeelander kleurde bijna steeds mee de wedstrijd. Uiteindelijk zag Pithie zijn bijzonder sterk voorjaar alsnog bekroond met een zevende plaats in Parijs-Roubaix, en naar verluidt ook een transfer naar Bora-Hansgrohe.
Iemand die er wel voor koos om ook de komende jaren bij zijn huidige ploeg te blijven is Maxim Van Gils. Nochtans zal de interesse zeker daar geweest zijn om na dit seizoen te vertrekken bij Lotto Dstny. Een logisch gevolg na twee knappe derde plaatsen in Strade Bianche en De Waalse Pijl, én een vierde stek in Luik-Bastenaken-Luik. Het jaar van de doorbraak van Van Gils, waar we de komende jaren nog veel van mogen verwachten.
Paul Lapeira
Akkoord, de resultaten bij deze Fransman ogen op zich niet zó indrukwekkend, maar wie de wedstrijden heeft gezien weet dat dit helemaal anders had kunnen uitdraaien. En op zich zijn een vijfde stek in de Amstel Gold Race en een elfde plaats in Luik-Bastenaken-Luik daar toch ook wel enigszins de bevestiging van. Een polyvalente renner die op verschillende terreinen kan scoren.
Antonio Morgado
Afsluiten doen we met een andere man die zijn debuut vierde in het Vlaamse voorjaar. Naar eigen zeggen rijdt dit Portugese supertalent niet graag over kasseien, maar daar was in de wedstrijden dan toch maar weinig van te merken. Op zijn 20ste al vijfde in De Ronde van Vlaanderen en kwam Morgado ook maar enkele centimeters tekort voor de zege in Le Samyn.
