Oliver Naesen moet het nu al enkele seizoenen stellen met – in het beste geval – enkele mooie ereplaatsen. Een grote klassieker winnen blijft evenwel zijn droom, al is de renner van AG2R wel realistisch. Het belangrijkste zal al zijn om fit en gezond te blijven.
Want ook pech heeft de voorbije seizoenen van Naesen weten te tekenen. Vorig jaar bijvoorbeeld nog. “Vorig jaar was dramatisch. Ik begon sterk met de vierde plaats in de Omloop, wetende dat mijn piek nog moest komen, maar dan werd ik ziek in Parijs-Nice en ben ik een dag of tien mijn bed niet uit geweest”, recapituleert hij bij Het Laatste Nieuws.
Zo was het meteen einde verhaal voor de klassiekers, en dan was de rampspoed voor zijn seizoen nog niet ten einde. “Het voorjaar was naar de botten. Ook in de Tour had ik prijs: covid. En voor je het goed en wel beseft is het seizoen voorbij.”
ALWEER PRIJS
Hopen op beterschap dit seizoen dus, al is dat eigenlijk al achterhaald. Zo zegt Naesen zelf. “Dat kan niet meer. In de eerste week van januari heb ik mij al eens neergelegd door een vetplek op de Coll des Rates. Mijn eerste val op training sinds ik in 2006 met koersen begon. Ik was serieus geschaafd: RIP my elbow... Vorige week in de Ster van Bessèges werd ik ziek. Een bronchitis, maar beter nu dan in maart. Hopelijk heb ik mijn portie malchance van dit jaar al gehad.”
Want ook pech heeft de voorbije seizoenen van Naesen weten te tekenen. Vorig jaar bijvoorbeeld nog. “Vorig jaar was dramatisch. Ik begon sterk met de vierde plaats in de Omloop, wetende dat mijn piek nog moest komen, maar dan werd ik ziek in Parijs-Nice en ben ik een dag of tien mijn bed niet uit geweest”, recapituleert hij bij Het Laatste Nieuws.
Zo was het meteen einde verhaal voor de klassiekers, en dan was de rampspoed voor zijn seizoen nog niet ten einde. “Het voorjaar was naar de botten. Ook in de Tour had ik prijs: covid. En voor je het goed en wel beseft is het seizoen voorbij.”
ALWEER PRIJS
Hopen op beterschap dit seizoen dus, al is dat eigenlijk al achterhaald. Zo zegt Naesen zelf. “Dat kan niet meer. In de eerste week van januari heb ik mij al eens neergelegd door een vetplek op de Coll des Rates. Mijn eerste val op training sinds ik in 2006 met koersen begon. Ik was serieus geschaafd: RIP my elbow... Vorige week in de Ster van Bessèges werd ik ziek. Een bronchitis, maar beter nu dan in maart. Hopelijk heb ik mijn portie malchance van dit jaar al gehad.”
