In een openhartig interview gunt Sarah De Bie - mevrouw Van Aert en fiere mama van Georges - samen met haar man een inkijk in het persoonlijke leven van de familie Van Aert. Ze hebben het onder meer over een zoekend Playstation-kind, groeiende liefde en gaten in de lucht springen.
Samenleven met een wielrenner, het is vaak allesbehalve makkelijk en vanzelfsprekend. Zeker met een kleintje van twee jaar in huis. Het afgelopen jaar moest ze liefst 150 nachten doorbrengen zonder haar man, omdat hij op wedstrijden of trainingsstages zat. "Liefde is sterker dan afstand", stelt Sarah. "Natuurlijk is het lastig om elke keer afscheid te nemen van Wout als hij op stage vertrekt of naar een rittenkoers gaat. Maar het is niet omdat Wout in Spanje is, dat er geen liefde is. Georges springt een gat in de lucht als hij het Facetime-geluidje hoort en weet dat hij papa zal zien. Hij snapte dat heel snel.”
Toch wil Sarah niet klagen. "Het is niet hetzelfde als alleenstaande ouder zijn. Ook al is hij er niet, de steun is er altijd. Alleenstaande mama’s moeten het altijd alleen doen. Die kunnen niet eens bellen. Toen Georges negen maanden oud was, was hij voor het eerst ziek. Ik kon Wout bellen om te vragen wat ik zou doen. Ik was niet alleen. Ik heb super veel respect voor alleenstaande mama’s. Ik moet mijn zoon váák alleen in bed steken. Maar zij moeten hun kind altijd alleen in bed steken."
"Soms voel ik me er wel schuldig over", pikt Wout in. "Door mijn carrière valt er te veel op de schouders van Sarah. Dit jaar kreeg ik vlak voor de Ronde van Vlaanderen corona. Na een paar dagen voelde ik me weer beter. Maar als ik nog iets van het seizoen wilde maken, kon ik beter gaan trainen in Spanje. Intussen had ik Sarah en Georges besmet. Ik heb toen het vliegtuig genomen, en ik heb een zieke vrouw en een zieke zoon achtergelaten. Ik wist dat ze geen hulp zouden krijgen, want ze zaten in isolatie. Ik voelde me schuldig, ja. Het was een ontzettend moeilijke en harde keuze om op dat moment voor mijn job te gaan. Wat Sarah allemaal doet ... ik zou het niet kunnen. Ik zie Georges doodgraag, maar ik heb die afleiding nodig. Ik heb de fiets nodig.”
GROEIENDE LIEFDE
Het wielerleven is vaak een drukte van jewelste, maar wel eentje waar ook Sarah met plezier mee inrolt voor de liefde van haar leven. "Liefde, die moet altijd aanwezig zijn. Wout en ik hebben dat allebei ervaren. We komen beiden uit warme gezinnen. We zijn gelukzakken. We weten dat het niet bij iedereen zo is. Maar bij ons was het zo. En die liefde groeit als je ouder wordt. Eens er een kind komt, dan komt er een soort andere liefde. Een liefde die je niet kan omschrijven. Ik kan me geen gezin inbeelden zonder liefde."
Toch beseft ook Wout dat het steeds lastiger wordt om zijn zoon te missen. "Ik wil hem elke dag horen en zien. Binnenkort zal Georges het kunnen uitspreken. En zeggen: Ge gaat toch niet weer weg. Ik hoor dat van collega’s die al grotere kinderen hebben. Dan wordt het nog lastiger. Al ben Ik wel blij dat ik voel dat hij me mist. Sarah vertelt me dat hij me soms zoekt.”
BASKETBALLEN
Zoals iedere ouder denken Sarah en Wout wel eens na over wat de toekomst brengt voor hun kind. En vooral Wout zit toch wel wat schrik: "De maatschappij verandert enorm. In welke wereld gaat hij terechtkomen? Ik was een jongen die maar één ding kende: buiten spelen. Stel dat Georges zo’n Playstation-kind wordt … Ik weet niet of ik daarmee ga kunnen omgaan. Dat beangstigt me. Maar ik hoop vooral dat hij een gelukkige jongen wordt. Al de rest is eigenlijk bijzaak.”
Een Playstation-kind, maar misschien ook de opvolger van zijn papa in de koers? "Liever niet", zegt Wout daarover zonder nadenken. "Als 'zoon van' wielrenner worden is ontzettend ondankbaar. Ik heb al een paar mooie koersen gewonnen. Ze zullen hem altijd vergelijken met zijn papa. Ik wil hem dat niet aandoen.” Maar ook de gevaren van de wielersport spelen zijn een factor in zijn antwoord. “Ik fiets zelf. Ik ken de risico’s. Ik ben ook al zwaar gevallen. Maar dat ben ikzelf. Ik wil niet dat hij diezelfde risico’s neemt. Je bent zorgzamer voor wat je het meest dierbaar is dan voor jezelf", zegt Wout terwijl ook mama Sarah instemt. "Natuurlijk heb ik altijd schrik dat er iets met Wout gebeurt in de koers. Maar ik merk dat dat bij zijn mama nog veel erger is. Niets erger dan dat er iets met je kind gebeurt.” "Laat hem maar basketten of zo. Iets met minder risico’s", sluit Wout lachend af.
