In Ronde Retro blikken we de hele week terug op de mooiste Rondes van Vlaanderen die we de laatste jaren al hebben gezien. Om zo jullie honger voor komende zondag nóg wat groter te maken. Vandaag kijken we hoe Mathieu van der Poel zijn eerste zege in Vlaanderens Mooiste wist te boeken, dat ten koste van grote rivaal Wout van Aert.
We schrijven 18 oktober 2020. Het hele land, of zeg maar de hele wereld, ligt op zijn gat. Corona heeft alles in zijn greep, ook het wielrennen. Nog steeds, want uiteraard stond ook deze editie van de Ronde van Vlaanderen gepland in het voorjaar. Door het verdomde virus werden echter alle koersen uitgesteld of afgelast. In het geval van de Ronde was het gelukkig dat eerste en konden we in de herfst alsnog genieten van het grote wielerspektakel dat Vlaanderens Mooiste ieder jaar opnieuw is. Wel enkel vanop televisie, toeschouwers zijn immers niet toegelaten langs het parcours. Het maakt deze editie sowieso al historisch, Van Aert en Van der Poel – laten we ook Julian Alaphilippe niet vergeten – maken het later legendarisch.
Het wordt immers een memorabel duel tussen het duo dat al jaren elkaar het leven zuur maakt in de cross. Voor Van der Poel is het amper zijn tweede deelname aan de Ronde, nadat hij het jaar voordien iedereen al omver had geblazen met een fenomenale prestatie. Na heel wat pech slaagde de Nederlander er alsnog in om vierde te worden. Tot op de dag van vandaag nog steeds zijn minste resultaat ooit in de Ronde. Ook Van Aert heeft in 2020 zeker nog geen tonnen ervaring in de grootste Vlaamse klassieker, al telt hij wel al één deelname meer. Desondanks staat het in de sterren geschreven dat zij het gaan uitvechten om de winst.
Alaphilippe doorbreekt stilte
Het ziet er nochtans lang naar uit dat we drie jaar na datum niet zouden spreken over een gedenkwaardige editie. De wedstrijd blijft lang op slot en de stilte in het peloton en bij de favorieten is recht evenredig met die van langs de kant van de weg. De slaaptoestand waarin de wereld zich begeeft lijkt over te slaan op de renners, tot wanneer Julian Alaphilippe een eerste keer zijn duivels ontbindt. Voor de Fransman zijn debuut in de Ronde, maar daar is weinig van te merken. Alsof hij er al jaren rond rijdt en het parcours kent als zijn broekzak. Nochtans was de wereldkampioen toen nog niet gevestigd in Ronse, iets wat een klein jaar later wel het geval was.
Op de Koppenberg op 45 kilometer van de streep schiet Alaphilippe een eerste fusée af. “Met de vingers in de neus”, zoals het klinkt uit een volgwagen knalt hij naar boven. Van der Poel, Van Aert en enkele anderen moeten alle zeilen bijzetten, maar sluiten drie kilometer later wel aan. Een groepje van een tiental renners weet zich te vormen maar zal snel terug uit elkaar spatten. De aanvalsdrang van Alaphilippe is immers niet te stuiten.
En dat is voornamelijk slecht nieuws voor Wout van Aert. Richting Stationstraat zit die immers met een probleem. Geblokkeerde ketting. Iets dat de Fransman blijkbaar in het snuitje heeft, want opnieuw trekt ‘Loulou’ alle registers open. Enkel Van der Poel kan in eerste instantie volgen, waarna schijnbaar uit het niets plots ook Van Aert terug opduikt. Met een enorme inspanning weet hij de sprong naar de leiders te maken, net op tijd om met een droomtrio de Taaienberg aan te vatten. De vogel is gevlogen, de winnaar zit vooraan.
Het blijken achteraf een dolle tien kilometer te zijn geweest. Want amper een kleine drie kilometer na het ronden van de Taaienberg slaat het noodlot toe voor Alaphilippe. De man die zich tot dan de sterkste man in koers had getoond knalt immers pardoes op een stilstaande motard. Een klap van jewelste en einde wedstrijd voor het speerpunt van Deceuninck Quick-Step.
Duet Van Aert-Van der Poel
Ook Van Aert en Van der Poel schrikken zich een hoedje wanneer ze achter zich van alles horen rammelen. Hun collega-vluchter ligt plots kermend van de pijn tegen het asfalt. Wachten is geen optie en dus trekt het duo door. Samen op pad voor een tocht van 35 kilometer waarin ze elkaar geen duimbreed toegeven. Op de resterende hellingen waagt geen van beide een echte poging om de ander te lossen, ook niet op de Oude Karemont of de Paterberg. Bang voor een chasse patate? Niet genoeg jus meer in de benen? Of kennen ze elkaar gewoon te goed?
Het is tot op de dag van vandaag een open vraag, maar feit is zeker dat zowel Van Aert als Van der Poel voldoende vertrouwen hebben in hun sprint om samen richting Minderbroedersstraat te trekken waar sedert 2012 de finishlijn ligt van Vlaanderens Mooiste. Die ligt er zonder fans aan de kant deze keer troosteloos bij. Iets wat beide heren op dat moment vermoedelijk gestolen kan worden, ook de spanning is er absoluut niet minder om. Een koninklijke sprint staat ons te wachten.
Van Aert te laat, Van der Poel precies op tijd
De achtervolgende groep die nog 14 renners rijk is komt uiteindelijk amper acht tellen later over de finishlijn, het zegt alles over het gepoker tussen Van Aert en Van der Poel nadat ze de rode vod zijn gepasseerd. Vanaf daar blijft Van Aert ook in het wiel plakken van zijn eeuwige rivaal, die op zijn beurt zo vaak om zijn schouder heen kijkt dat hij er nekpijn van krijgt. Het tempo gaat er volledig uit, Van der Poel weet dat hij ‘de sprint van zijn leven’ zal moeten rijden. Iets wat hij achteraf ook letterlijk zegt op die moment te hebben gedacht.
Van Aert lijkt in een zetel te zitten om zijn eerste Ronde van Vlaanderen achter zijn naam te zetten. De Kempenaar moet alleen zien dat hij er een lange sprint (minstens 250m van de finish) van maakt. Hij blijft de aangegeven bordjes echter achteloos passeren en gaat pas aan op iets minder dan 200 meter. Een grove fout – zoals hij zelf ook haarfijn uitlegt in bovenstaande video - en een ideaal scenario voor de explosievere Van der Poel die net op datzelfde moment ook zijn sprint inzet.
Van Aert komt erg dichtbij, maar er niet meer over. Met een banddikte kroont Van der Poel zich tot winnaar, al zal die dat pas enige tijd na het passeren van de finishlijn ook officieel bevestigd zien worden. Mocht het zondag tot een gelijkaardig scenario komen weet Van Aert wat doen. Mads Pedersen gaf hem Wevelgem alvast nog eens het goede voorbeeld.
