Het verdict is gevallen voor Shari Bossuyt. Vorige week kwam ze immers zelf met het bericht dat ze een schorsingsvoorstel kreeg van 2 jaar, omdat er sporen van letrozole bij haar waren aangetroffen.
Het betrof dus wel degelijk een voorstel tot schorsing, waartegen Bossuyt nog in beroep zou kunnen gaan. Ze besloot echter om dit niet te doen. “Het AFLD liet me de beslissing weten op 4 december. Ik had twintig dagen om te beslissen over een beroep. Ik heb veel gepraat met mijn manager, met advocaten en experts. Uiteindelijk heb ik beslist om het niet te doen”, recapituleert de renster in Het Nieuwsblad.
“Het komt echt wel van mezelf. Ik heb gewoon de moed niet om in beroep te gaan. Toon Aerts (die ook positief testte op Letrozole, red.) heeft het wel gedaan, maar uiteindelijk staat hij ook twee jaar aan de kant. Het is dubbel: ik zou het graag verder aanvechten, maar ik moet ook aan het financiële denken. Een beroepsprocedure zou me tienduizenden euro’s kosten”, geeft Bossuyt de voornaamste reden voor haar beslissing.
Kleine afrekening
Bossuyt heeft net als Toon Aerts flinke pech gehad met een positieve test op letrozole, die ook officieel wordt aanzien als ‘niet-intentioneel’. Desondanks volgt dus toch nog een stevige schorsing. Bossuyt begrijpt echter wel dat de regels moeten worden gevolgd, maar is het volgens haar net het reglement waar het probleem ligt.
En Bossuyt wil toch ook afrekenen met één iemand in het bijzonder. “Ik ben op niemand persoonlijk kwaad, of het zou UCI-expert Martial Saugy moeten zijn. Die veegt alles wat wij aandragen gewoon van tafel. Alsof wij dommeriken zijn die er niks vanaf weten. Ik mag zeggen dat ik – jammer genoeg – heel veel van Letrozole weet ondertussen.”
“Waar ik het ook moeilijk mee heb: sinds ik bij de analyse van het B-staal was in Parijs, heb ik niemand nog persoonlijk gezien. De hele procedure verloopt via mail. Als je persoonlijk kan babbelen met mensen zou dat een deel van de frustratie wegnemen.”
