Het overlijden van Rik Van Looy treft de Belgische wielerwereld als een bliksemschicht bij heldere hemel. Michel Wuyts, bewonderaar van de "Keizer van Herentals", bracht bij HLN een laatste eerbetoon.
Vedette
Wuyts kan het Belgische wielericoon in één woord samenvatten: 'een vedette'. "Maar dan in de goeie, positieve zin van het woord. Een vedette die geen extreme dingen moest uithalen om in de kijker te komen. Altijd zichzelf kon blijven. Gewoon sportief heel sterk presteerde. En vooral: rad en spits was van tong."
Van Looy was naast een wereldtopper op de fiets ook iemand die mensen kon samenbrengen. Welbespraakt, een mooie verschijning. "Hij moet een van de eersten zijn geweest die het volk deed lachen, jubelen, feesten, dansen bij succes. Maar ook teneergeslagen deed achterblijven wanneer hij verloor."
Sterk karakter
Maar Wuyts herinnert zich ook een andere kant van Van Looy. De kasseikeizer was namelijk een trotse man die niet met zich liet sollen. "Ter illustratie: telkens wanneer hij vertelde over de Ronde van Lombardije die hij in 1959 had gewonnen, voegde hij eraan toe dat hij toen de snelste tijd had op de Muro di Sormano. Gevolgd door: ‘wie zei ook alweer dat ik niet kon klimmen?", aldus Wuyts.
"Hij kon soms ook hard zijn en tijdens zijn carrière bij wijze van spreken twee steentjes tegen elkaar laten vechten als dat paste in de tweestrijd met een concurrent."
Wuyts neemt met pijn in het hart afscheid van Van Looy, één van de grootste Belgische renners ooit. "Als je hem inviteerde en je betaalde het gelag, dan was hij de eerste om te zeggen: ‘Oké, maar dan maken we nú meteen een nieuwe afspraak. Volgende keer is het aan mij’. En binnen de drie dagen had je een datum. Zo wil ik me Rik ook blijven geheugen. Adieu, Grand Seigneur!"
